Z wielką radością przedstawiamy Państwu kolejny tom, który ukazał się w ramach serii naszej Pracowni.
Michał Zdunik, Teoria polskiego dramatu postsakralnego na przykładzie twórczości Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza Różewicza
Książkę tę można śmiało nazwać nowatorską, ponieważ autor podjął się w niej stworzenia teorii „polskiego dramatu postsakralnego”, w której głównym wyróżnikiem utworów teatralnych byłby, widoczny w formie i języku dzieła, krytyczny stosunek do wertykalnego (sakralnego) modelu rzeczywistości.
Michał Zdunik, przekonany o niewystarczalności dotychczasowych interpretacji nowoczesnego polskiego dramatu, postanowił stworzyć nowe narzędzia, które pozwoliłyby na zanalizowanie najgłębszych ideowych struktur polskich utworów dramatycznych. Autor odrzuca (choć nie neguje całkowicie) powszechnie stosowane kategoryzacje polskiego nowoczesnego dramatu jako globalne i proponuje wprowadzenie kategorii lokalnej, jaką jest podział na sakralność i postsakralność dramatu. Lokalnej w podwójnym sensie: po pierwsze jako projekt odnoszący się wyłącznie do polskiej dramaturgii, wywodzącej się w większości z praktyk religijnych i obrzędowych, po drugie jako projekt umożliwiający analizę jedynie tych dzieł, które świadomie odnoszą się do sakralnej lub postsakralnej wizji rzeczywistości.
W książce analizie poddano dramaty „Wyzwolenie” i „Requiem” Stanisława Wyspiańskiego, jako przykład postsakralności w jej wczesnym stadium, oraz „Kartoteka” i „Białe małżeństwo” Tadeusza Różewicza, wpisujące się w późną postsakralność.
Michał Zdunik nie zatrzymał się jednak na negacji dotychczasowych interpretacji i swojej analizie, ale również przedstawił propozycje dalszego kierunku badań w kontekście”polskiego dramatu postsakralnego”.
Zapraszamy do lektury!